विजय वैद्य

प्रचंड, अस्ताव्यस्त पठारावरून उन्हाच्या रखरखाटात काहिली सहन करत चालत असताना, लांबून कुठूनतरी पाण्याचा आवाज यावा आणि अचानक आपण अति विशाल प्रपातासमोर उभे राहावे त्याप्रमाणे मला विजय नेहमी भासतो. हा पोरगा कधी स्वस्थ बसला आहे, असे होतंच नाही. सतत काहींना काहीतरी बडबड चाललेली असते, कधी एखादा किस्सा (काहीवेळा फालतू विनोद देखील असतो पण नेहमीच दर्जेदार विनोद कुठून आणायचे?) कधी एखादा प्रसंग किंवा शाळेतील गमतीजमती सांगत असतो पण सतत बोलत असतो!! 

लहानखोर शरीरयष्टी, गोरा चेहरा यामुळे प्रथमक्षणी विजय साधा, भोळा वाटतो पण तोंड उघडले की खरा विजय दिसायला लागतो. मैफिल रंगवावी तर विजयनेच आणि याची प्रत्यय इथल्या सगळ्या मित्रांना नेहमी आलेला आहे. एखादाच किस्सा सांगेल पण त्यात थोडी स्वतःची भर टाकणार, चेहऱ्यावरचे भाव तसे ठेवणार (हा नाटकी विजय!!) पण छोटासाच किस्सा रंगवून सांगणार आणि उपस्थितांची मनापासूनची दाद मिळवणार. इतकी वर्षे त्याने हेच केले असावे बहुदा - यात कधी वेळ मिळाला की घरातला पारंपरिक बिझिनेस बघणार!! 

विजय गिरगावात, अगदी नेमके सांगायचे झाल्यास, वामन हरी पेठेच्या बाजूच्या इमारतीत राहत होता तेंव्हा पासूनची माझी ओळख. मला वाटत, आम्ही कधीतरी एकाच तुकडीत देखील होतो. मी काय किंवा विजय काय, नेहमीच back bencher!! चिकित्सक शाळेने आमहाला पहिल्या बेंचवर बसायची संधीच दिली नाही आणि आम्ही कधी गंभीरपणे घेतली देखील नाही. कधीतरी अभ्यास करायचा असतो, याची आठवण व्हायची आमचा शाळेच्या पुस्तकांना हात लागायचा. गणित (विषयाइतकेच "गणित") सायन्स हे विषय आम्ही कायम हुशार विद्यार्थ्यांना पुढे येण्यासाठी त्यांच्या पुढे ठेवत असू. किंबहुना वर्गात मागे बसून टिंगल टवाळ्या करणे यासाठीच शाळेत यायचे असते, यावर आमची ठाम समजूत!! त्यातून पिरियड्स "बंक" करणे, हा आमचा "जन्मसिद्ध" हक्क!! वास्तविक चिकित्सक शाळा ही मुलांची/मुलींची  कारकीर्द घडवणारी शाळा म्हणून अखिल मुंबईत प्रसिद्ध पण ही प्रसिद्धी आमच्या गावी देखील नव्हती.

विजय तसा श्रीमंत म्हणावा अशा कुटुंबात जन्माला आला आणि अर्थात पुढे त्याने ती श्रीमंती अधिक वाढवली. माझे घर त्याच्या घराच्या जवळच असल्याने, मी त्याच्या घरी बरेचवेळा जात असे. शाळेत सुद्धा एकत्र जात असू. शाळेत जाताना पण यांच्या टिवल्या बावल्या चालायच्या. त्यातून शाळेच्या वाटेवर एखादा देखणा चेहरा दिसला की साहेब एकदम फॉर्मात यायचे. शिटी वाजवणे ही त्याला जन्मजात देणगी मिळालेली आहे. मला त्याचा एक गुण फार आवडतो, कितीही चेष्टा केली तरी त्या चेष्टेचे स्वरूप तात्कालिक असायचे, आजही तसेच असते आणि चेष्टा करताना समोरचा कधीही दुखावला जाणार नाही, याची तो योग्य ती काळजी घेतो. 

पुढे मात्र संबंध कमी झाले कारण तो सिद्धार्थ कॉलेजला गेला आणि मी हिंदुजा मध्ये. मला वाटते, चित्रा त्याला सिद्धार्थ कॉलेजमध्येच भेटली असणार. त्यानंतर काही वर्षांनी आमचा एक सामायिक मित्र, अरुण अगरवाल सोबत विजय भेटायचा. अरुण, मी आणि काही मित्र त्याकाळी क्रिकेट खेळत असू आणि हा अरुणबरोबर प्रेक्षक म्हणून यायचा. अरुणकडून पुढे कळले, विजय लग्न करून पार्ल्याला स्थिरावला. विजय हनुमान रोड वर राहतो - या एकाच गोष्टीने त्याची रसिक दृष्टी सिद्ध व्हावी आणि जे पार्ल्यातील हनुमान रोड ओळखत असतील त्यांनाच यातली खोच कळेल. अर्थात लग्न झाल्यावर प्रत्येकजण आपापल्या संसारात रमतो. किंबहुना, या मधल्या काळात, विजयचा मोठा भाऊ, प्रकाश माझ्या चांगला ओळखीचा झाला - अजूनही आहे. 

मध्ये बरीच वर्षे आमचा कसलाच संपर्क राहिला नव्हता कारण मी परदेशी राहात होतो. नंतर गृपची पहिली पिकनिक निघाली आणि विजय पुन्हा संपर्कात आला. पिकनिकला जाण्यासाठी आम्ही सगळे गायवाडीच्या नाक्यावर जमत होतो आणि एकदम ही स्वारी उगवली आणि माझ्या पाठीमागून मिठी घातली - मधली सगळी वर्षे गळून गेली!! साथीला आला तरी विजय जवळपास तसाच दिसतो. जवळपास अशासाठी कारण वय केस कमी झाले, काही ठिकाणी रुपेरी झाले अन्यथा बाह्यात्कारी दर्शनात विजयमध्ये कसलाही फरक पडलेला नव्हता. त्या रात्री तोच विजय, त्याच ढंगात आपल्यासमोर पेश झाला. वय वाढल्याच्या तशा कसल्याच खुणा दिसत नव्हत्या किंबहुना त्याच षोडशा उत्साहात नाचत होता, हे विशेष. अगदी बसमध्ये देखील तोच बडबड्या स्वभाव दिसत होता, तशाच शिट्या वाजवत होता. सुदैवाने त्याची बायको जरी मला अजून प्रत्यक्ष भेटली नसली तरी आम्ही फेसबुकवर नेहमी संपर्कात असतो. विजय चित्रे रंगवत नाही, हे चित्राचे भाग्यच म्हणायला हवे!! 

एक नक्की, विजय सतत हसतमुख असतो म्हणजे त्याला कसलेच प्रश्न नसतील असे नव्हे पण तसल्या प्रश्नांना कानामागे टाकून मित्रांना सामोरे जाण्याचे कौशल्य निव्वळ वादातीत आहे आणि अशी देणगी फारच विरळ आढळते आणि अशा विरळ देणगीदारात माझा हा मित्र येतो, हे माझे भाग्य म्हणायला हवे.